جوراب واریس چیست: موارد کاربرد، انواع و خرید

افراد از جوراب های فشاری که به جوراب واریس نیز معروف هستند برای آسایش، عملکرد بهتر در ورزش، و کمک به پیشگیری از بیماری های جدی پزشکی استفاده می کنند.

اساسا جوراب واریس جریان خون شما را بهبود می بخشد و می تواند درد و تورم را در پاها کاهش دهد. جوراب های فشاری همچنین می توانند احتمال بروز ترومبوز ورید عمقی (DVT) که نوعی لخته خونی است و دیگر مشکلات گردش خون را کاهش دهند.

جوراب های واریس در اندازه ها و قدرت های متفاوت وجود دارند، بنابراین شما یا پزشکتان باید تصمیم بگیرید که کدام گزینه بهترین عملکرد را برای شما خواهد داشت.

جوراب واریس چیست؟

جوراب های واریس به طور خاصی ساخته شده اند، کمی تنگ بوده و قابلیت کششی دارند که به آرامی پای شما را فشار می دهند. جوراب های واریس در اطراف مچ پا تنگ تر می شوند و در حالی که به سمت زانو می روند آزادتر می شوند. آستین های فشاری فقط بخش لوله ای، بدون قسمت پا را شامل می شوند.

شما می توانید آنها را از داروخانه تهیه کنید و یا به طور سفارشی از مرکز ارتوپدی فنی تهیه کنید، اما اگر پزشک شما آنها را تجویز کند، بیمه شما ممکن است هزینه را پوشش دهد.

چه افرادی از جوراب واریس استفاده می کنند؟

• افراد مبتلا یا در معرض خطر ابتلا به بیماری های گردش خون، مانند DVT، واریس و یا دیابت
• افرادی که به تازگی جراحی کرده اند
• کسانی که نمی توانند رختخواب را ترک کنند یا به سختی پاهای خود را تکان می دهند
• افرادی که در تمام طول روز در محل کار ایستاده اند
• ورزشکاران
• زنان حامله
• افرادی که مدت زمان طولانی در هواپیما صرف می کنند، مانند خلبانان

جوراب های واریس چه کاری انجام می دهند؟

فشاری که این جوراب های بلند روی پاهای شما ایجاد می کنند باعث می شود تا رگ های خونی شما بهتر کار کنند. شریان هایی که خون های غنی از اکسیژن را به عضلات شما می برند، می توانند آرام شوند، بنابراین خون آزادانه جریان می یابد و رگ های شما یک فشار کمکی برای برگرداندن خون به قلب دریافت می کنند.

جوراب های واریس می توانند از خسته و دردناک شدن پاهای شما جلوگیری کنند. آنها همچنین می توانند تورم در پا و مچ پا را کاهش داده و همچنین به جلوگیری و درمان ورید عنکبوتی و واریسی کمک کنند. این جوراب ها حتی ممکن است احساس سرگیجه در هنگام ایستادن را متوقف کنند.

از آنجا که خون در حال حرکت است، یکجا ماندن در رگ و ایجاد لخته را غیرممکن می کند. اگر یک لخته تشکیل شده و رها شود، می تواند با خون شما حرکت کند و در جایی خطرناک مانند ریه های شما گیر کند. لخته های خون همچنین باعث می شود که جریان خون در اطراف آن ها دشوار شده و می تواند باعث ایجاد تورم، تغییر رنگ پوست و مشکلات دیگر شوند.

بعضی از ورزشکاران، از جمله دونده ها، بازیکنان بسکتبال و بازیکنان ورزش های سه گانه، جوراب واریس و یا آستین فشاری بر روی پاها و بازوهای خود قرار می دهند. نظریه این است که جریان خون مناسب سبب رسیدن اکسیژن بیشتر به عضلات می شود و حمایت آن از آسیب بافت جلوگیری می کند. و پس از آن، گردش خون و لنفاوی بهتر به وضوح کمک خواهند کرد که عضلات به سرعت بهبود یابند. آنها کمتر دچار درد و گرفتگی شده و زودتر بهبود می یابند.

انواع جوراب واریس

جوراب و آستین های مختلف برای پوشش دادن قسمت های مختلف بدن شما می آیند. برای DVT، اکثر جوراب ها تا پایین زانو کاربرد دارند، اما شما می توانید تا بالای ران آن را نیز داشته باشید.

آنها همچنین درجات مختلفی از فشار را دارند که با معیار mmHg اندازه گیری می شوند. جوراب ها احساس تنگی می دهند، اما نه به طور دردناک و آزار دهنده. جوراب با فشار خفیف، با درجه کمتر، معمولا به اندازه کافی برای نگه داشتن شما روی پای خود در محل کار راحت است. برای جلوگیری از DVT، به درجه بیشتری نیاز دارید.

جوراب بازدارنده ترومبو آمبولی (TED) یا جوراب ضد آمبولی برای پس از عمل جراحی و هنگامی که شما نیاز دارید در رختخواب بمانید طراحی شده اند. اگر شما می توانید بایستید و به اطراف حرکت کنید، جوراب فشاری معمولی بهتر است.

اگر شما به جوراب های فشاری برای بیماری نیاز دارید، پزشکتان پاها را اندازه گیری می کند و موارد مناسب را برای شما تجویز می کند.

چگونه آنها را بپوشیم

• جوراب را صاف کنید بطوریکه کاملا صاف روی پای شما قرار گیرند.
• دقت کنید بخشی از آن یکجا جمع نشده و چروک نخورده باشد.
• اطمینان حاصل کنید که آنها خیلی بلند نیستند. بالای آن را تا نزنید یا لوله نکنید، زیرا اینکار می تواند آنها را خیلی تنگ کند و در نتیجه می تواند مشکلاتی برای جریان خون ایجاد کند و یا حتی گردش خون را قطع کند.
• اگر دکتر شما به شما گفته است که جوراب های فشاری بپوشید، احتمالا باید آنها را بیشتر اوقات بپوشید. اما شما می توانید در هنگام حمام کردن آنها رادر بیاورید. شما می توانید جوراب، دمپایی و کفش را روی جوراب های فشاری بپوشید. با پزشک خود در مورد چگونگی و مدت زمان استفاده از آنها صحبت کنید.

• ---

  برای مطالب بیشتر به سایت حکیم کیلنیک مراجعه فرمایید

• منبع سایت

ارتوتیک اندام تحتانی، ارتز زانو، مچ پا و لگن

ارتوتیک اندام تحتانی شامل ارتزها، بریس ها و پشتیبانی های طراحی شده برای پا، لگن، زانو و مچ پا است و می تواند برای طیفی از نیازها از ثبات تا حرکت استفاده شوند. ارتوتیک های اندام تحتانی می توانند به طور مستقل و یا با همکاری با هم کار کنند تا بتوانند طیف وسیعی از گزینه ها شامل ارتوتیک های ساده ی پا تا ارتوپیک پیچیده حرکتی را با یک کفش ارتوپدی سفارشی فراهم کنند.

ارتوتیک پا (کفی کفش)

ارتوتیک های پا بطوری طراحی شده اند که توزیع فشار بر روی سطح کف پا را متوازن کنند و مناطقی که ممکن است حساس یا دردناک باشند را آرام کنند، ناهنجاری ها را اصلاح کرده یا پا را با آن وفق دهند، و بهبود کلی در تراز پا، پیچیدگی های مچ پا، ران و اندام تحتانی ایجاد کنند. دسته بندی ارتوتیک های پا شامل وفق دهنده، اصلاح کننده، سخت، نیمه سخت و نرم است.

پشتیبانی از مچ پا

این ارتزها در ابتدا برای کمک به پایداری مچ پا و برای پیچ خوردگی ها و کشیدگی ها مزمن مچ پا طراحی شده اند. انواع پشتیبانی شامل ارتز نیمه سخت، ارتز مچ پای سفت و محکم، ارتز ژل یا هوا و یا ارتوتیک های مچ پایی است که با توجه به پای بیمار به صورت سفارشی ساخته شده اند.

ارتزهای مچ پا ( AFOها)

 AFO ها برای پشتیبانی، تراز مناسب مفصل ها با پا و مچ پا، کمک به جایگزینی ضعف عضلانی و حفاظت از پا و اندام تحتانی طراحی شده اند. این نوع ارتز به طور معمول با فلز یا پلاستیک ساخته شده و در دسته های سخت، نیمه سخت و مفصل دار قرار می گیرند.

بوت های واکر اندام تحتانی

بوت های واکر برای کمک به پایداری پا و مچ پا و همچنین محدود کردن دامنه حرکت اندام تحتانی طراحی شده اند. بوت های واکر با یک مفصل مچ پا یکپارچه یا چند قسمتی طراحی شده اند تا بتوانند برای درمان جراحت ها، شکستگی ها، شرایط یا بیماری های مزمن استفاده شوند. هر ارتز دارای یک پوشش داخلی قابل جابجایی برای محافظت از پوست از آسیب، پدهای مچ پا برای ثبات و راحتی بیشتر و یک کفی محکم برای ارائه روش راه رفتن روان است.

پشتیبانی نرم اندام تحتانی

اغلب به عنوان کالاهای نرم نامیده می شوند، این ارتزها عبارتند از بریس هایی که از نئوپرن، برزنت و پارچه ساخته شده اند و می توانند با استفاده از فلزی یا پلاستیکی برای پشتیبانی اضافی تقویت شوند.

ارتز عملکردی زانو

ارتزهای عملکردی زانو برای کمک به ثبات مفصل زانو در نتیجه آسیب رباط، بازسازی پس از عمل، آسیب منیسک و حفاظت پیشگیرانه طراحی شده است. این ارتزها برای ایجاد حداکثر پایداری در مفصل زانو طراحی شده اند. آسیب به رباط زانو باعث ایجاد حرکت ناخواسته بین استخوان ران و استخوان ساق پا می شود. اگر این مشکل بدون درمان باقی بماند، می تواند سستی مفصلی را ایجاد کند، منجر به تغییرات تحلیل مفصلی شده و بیمار را در معرض آسیب بیشتر قرار داده و موجب آسیب های بعدی به سازه های اطراف شود. ارتزهای کارکردی زانو می توانند توسط اندازه گیری های بیمار یا یک مدل سفارشی از پای بیمار انتخاب شوند.

متوقف کننده حرکت زانو

متوقف کننده های زانو اغلب برای تثبیت و عدم تحرک اندام تحتانی پس از عمل و در طول مرحله حاد آسیب زانو استفاده می شوند. آنها حداکثر توقف تحرک مفصل زانو و فشرده سازی را فراهم می کنند.

ارتز زانو و مچ پا (KAFO ها)

کافئوس ها برای ارائه پشتیبانی، سازگاری مناسب مفصل با زانو، پا و مچ پا، کمک به جایگزینی ضعف عضلانی و حفاظت از پا و اندام استفاده می شوند. KAFO ها می توانند از مواد مختلف از جمله فلز تا پلاستیک ساخته شوند.

ارتزهای شکستگی اندام های تحتانی

ارتزهای شکستگی اندام های تحتانی می تونند با بوت واکرها یا ارتز شکستگی ساق پا استفاده شوند. ارتوپد فنی شما تعیین می کند که کدام سبک ارتز برای تثبیت شکستگی شما بهتر است.

ارتز راه رفتن مجاور (RGO’s)

راه رفتن مجاور به معنای قرار دادن یک پا در مقابل دیگری است. RGO ها برای کمک به بیماران مبتلا به آسیب نخاعی، میلومانینگوسئل، اسپینا بیفیدا و سایر اختلالات ناگوار طراحی شده اند. اغلب بیماران مبتلا به فلج به کمک ارتزهای اندام های تحتانی برای راه رفتن نیاز دارند. یکی از این دستگاه ها، یک ارتز حرکتی مجاور (RGO) است که برای ارائه روش معمول حرکت برای بیماران فلج طراحی شده است.

ارتز دور سازی از محور بدن لگن

ارتز دور سازی از محور بدن لگن به منظور حفظ تراز آناتومیک مناسب لگن یا مفصل جایگزین آن طراحی شده است. اجزاء شامل کمربند لگن/پهلو ، کاف ران و مفصل ران می باشند. مفاصل معمولا قابل تنظیم می باشند و در برخی زوایا درحالت متحرک/متوقف قرار می گیرند. این تراز موقعیت سر  استخوان ران را روی استابولوم قرار می دهد که اینکار اجازه می دهد تا مفاصل، استخوان ها و عضلات اطراف آن ترمیم شوند. این دستگاه ها همچنین برای تثبیت بیماران مبتلا به در رفتگی یا جابجایی ران استفاده می شوند.

درمان فشرده سازی متوالی

این دستگاه ها در اطراف اندام قرار می گیرند و با ایجاد عمل فشاری متناوب به کنترل لنفدوم و بازگشت وریدی کمک می کنند. این موارد اغلب در بیمارستان ها پس از عمل جراحی برای کمک به پیشگیری از لخته شدن خون و کمک به گردش خون اندام تحتانی استفاده می شوند.

---

برای مقالات بیشتر به سایت حکیم کلینیک مراجعه فرمایید.

منبع سایت 

انواع پای مصنوعی

هنگامی که پا و اعضای تحتانی بدن قطع شده و یا از بین می رود، یک دستگاه پروتز، می تواند نقش مهمی در توانبخشی بازی کند. برای بسیاری از افراد، یک عضو مصنوعی می تواند تحرک و توانایی مدیریت فعالیت های روزمره را بهبود بخشد و همچنین ابزارهایی برای مستقل بودن فرد را فراهم آورد.

در کشورهای توسعه یافته علت اصلی قطع عضو اندام تحتانی، اختلال در گردش خون است. دلیل اصلی این اختلالات تصلب شریان است، اگر چه تا یک سوم از بیماران همچنین دچار دیابت نیز هستند. این افراد معمولا در دهه ششم زندگی خود بوده و یا مسن تر هستند و اکثرا مشکلات پزشکی دیگری نیز دارند که توانایی راه رفتن آنها را محدود می کند. در انگلستان در سال حدود 5000 قطع عضو عمده وجود دارد.

و در مقایسه، در کشورهای در حال توسعه، اکثریت قطع عضوها به علت آسیب های مربوط به حادثه در زمان درگیری یا آسیب های صنعتی یا ترافیکی ایجاد می شوند.

قطع عضو یک تغییر دائمی است. برای بعضی از بیمارها، درد یا بیماری در اندام آسیب دیده ممکن است پذیرفتنی باشد، اما برای بعضی دیگر از دست دادن یک عضو، ناراحتی غیرقابل فهمیدن و سازگاری است. علیرغم پروتزهای مدرن، برخی از سازگاری ها مورد نیاز است، و افراد در توانایی خود برای تنظیم و قبول تغییر تصویر بدنشان و گاهی اوقات شیوه زندگی خود متفاوت هستند.

تکنولوژی های مرتبط با پروتز در دو دهه گذشته به میزان قابل توجهی پیشرفت کرده است که عمدتا به دلیل تقاضای قطع عضو شده ها است. امروزه افراد سالم با قطع عضو پا تا وسط ساق پا باید بتوانند در طیف گسترده ای از مسئولیت های عادی شرکت کنند. آنها می توانند بدون هیچ لنگ زدن قابل تشخیص در فعالیت های تفریحی و ورزشی شرکت کنند.

قطعات پروتز و انواع

طیف وسیعی از پروتزهای طراحی شده اند تا کارکرد و در بسیاری موارد ظاهری مانند یک پای طبیعی را ارائه دهند. اگر چه طرح های مختلفی وجود دارد،اما اکثرا قطعات مشابهی دارند. این قطعات شامل:

• یک سوکت که در آن انتهای عضو قطع شده اندازه و فیت می شود.
• تعلیق، که پروتز را روی عضو قطع شده نگه می دارد.
• شفت
• پا
• پوشش برای بهبود بخشیدن ظاهر

سوکت اغلب با فوم یا سیلیکون به منظور حفاظت از انتهای عضو قطع شده پوشانده می شود. جوراب های خاصی نیز روی انتهای عضو قطع شده پوشیده می شوند تا بتوانند اندازه مناسب و راحتی را تضمین کنند.

در طول دهه گذشته، تکنولوژی و تحقیقات به طور قابل توجه

ی قابلیت و ظاهر پاهای مصنوعی را گسترش داده اند. امروزه افراد دارای عضو قطع شده می توانند از میان مجموعه گسترده ای از پاها انتخاب کنند. مدل های مختلف برای فعالیت هایی از راه رفتن، رقصیدن و دویدن تا دوچرخه سواری، گلف، شنا و حتی اسکی روی برف طراحی شده اند. مواد سنگین چوبی و استیل در طول سال ها توسط پلاستیک های سبک وزن، آلیاژهای فلزی و کامپوزیت های کربنی جایگزین شده اند. بسیاری از پاهای مصنوعی امروزه، مانند بسیاری از پاهای واقعی، می توانند مقداری از انرژی تولید شده در طی راه رفتن را ذخیره کرده و بازگردانند. سایر ویژگی های کلیدی شامل حالت ارتجاعی پا و پاشنه است که اجازه حرکت طبیعی تر در مچ پا، جذب شوک، چرخش چند محوری، ارتفاع پاشنه قابل تنظیم و مواد ضد آب را می دهد.

در هنگام انتخاب پا مناسب برای شیوه زندگی خود باید چند عامل را در نظر بگیرید. این عوامل عبارتند از: درجه و میزان قطع عضو، سن، وزن، اندازه پا، سطح فعالیت، اهداف و نیازهای شغلی.

از نظر ساختاری پروتزها می تواند به دو دسته تقسیم شود: پروتزهایی با اتصال سفت و سخت به مفصل ساق پا (بدون مفصل) و پروتزهای که دارای مکانسیم مفصل پای لولادار هستند (مفصل). از لحاظ عملکرد، پای مصنوعی از مچ را می توان به گروه های زیر تقسیم کرد:

• مچ پای ثابت با پاشنه نرم (SACH)
• پای الاستیک (انعطاف پذیر) (Elastic Keel Foot)
• پای تک محور (Single-Axis Foot)
• پای چند محور (Multi-Axis Foot)
• پای پاسخ-پویا (Dynamic-Response Foot)
• پای میکروپروسسور (Microprocessor Foot)

SACH و پای الاستیک

اساسی ترین نوع پای پروتزی به دو نوع تقسیم می شود: مچ پای ثابت با پاشنه نرم (SACH) و پای الاستیک. این طرح ها از نئوپرن کورپ و یا فوم اورهانی تشکیل شده اند که بر روی یک حلقه درونی ساخته شده اند و ظاهری شبیه پای انسان دارند. از آنجا که این نوع پای مصنوعی لولا و هیچ قطعه جانبی ای ندارند، نسبتا ارزان، با دوام بوده و عملا نیازمند تعمیر و نگهداری نیستند.

این پاها به احساس نرمی و جذب انرژی کمک می کنند، اما به به اندازه پاهای پاسخ-پویا انرژی را ذخیره نمی کنند و بازنمی گردانند. SACH و پاهای الاستیک معمولا برای افراد قطع عضو شده ای تجویز می شوند که فعالیت هایشان به مقدار کمی پیاده روی با تغییرات سرعت کم محدود می شود.

پای :SACH

sach ساده ترین نوع پای مصنوعی بدون مفصل است. این نام به یک وسیله پاشنه لاستیکی تا حدی نرم اشاره می کند که با فشرده شدن در اثر فشار مرحله اولیه راه رفتن کار مچ را تقلید می کند. پای SACH در ارتفاع پاشنه های مختلف در دسترس است تا با کفش های متفاوت با ارتفاع پاشنه های مختلف هماهنگ باشند.

پای انعطاف پذیر: این پای مصنوعی اجازه حرکات مشابه با پای SACH را می دهد. علاوه بر این، قسمت جلوی پا می تواند روی سطوح ناهموار هم از راه رفتن و دویدن حمایت کند.

پای یک محوره و چند محوره

پای مصنوعی مفصل دار ممکن است در طراحی خود یک محور یا چند محور داشته باشد. “محور” اشاره به حرکت در یک یا بیش از سه جهت مختلف، شبیه به حرکت پای طبیعی دارد. پاهای مصنوعی که در دو یا سه محور حرکت می کنند، باعث افزایش تحرک در مچ پا می شود، که در حین حرکت روی سطوح ناهموار باعث ایجاد ثبات کاربر می شود.

پای یک محوره:

پای مفصل دار یک محوره شامل یک مفصل مچ پا است که اجازه می دهد تا پا به سمت بالا و پایین حرکت کند و پایداری زانو را افزایش می دهد. هرچه سریعتر کف پا به طور کامل با زمین ارتباط برقرار کند، پروتز پایدارتر می شود. این موضوع برای کاربران با سطوح بالاتر آمپوتاسیون (قطع عضو در بین زانو و لگن) مفید است. استفاده کننده پروتز باید پروتز را به طور فعال کنترل کرده تا از لرزش زانوی خود جلوگیری کند و مکانیسم پای تک محوره باعث کاهش نیاز به این کنترل کردن مداوم می شود. متاسفانه، مچ پا تک محوره، وزن پروتز را افزایش می دهد، نیاز به خدمات دوره ای دارد و کمی گران تر از پای SACH  است. پای تک محوره ممکن است برای افرادی مناسب تر باشد که پایداری برایشان حائز اهمیت است.

پای چند محوره:

اگر چه از لحاظ وزن، دوام و هزینه شبیه پای تک محوره است اما پای چند محوره روی سطوح ناهموار عملکرد بهتری دارد. علاوه بر حرکت بالا و پایین پای تک محوره، یک پای چند محوره می تواند به چپ و راست نیز حرکت کند. از آنجا که مفصل مچ پای اضافه شده می تواند مقداری از فشارهای پیاده روی را جذب کند، می تواند به محافظت از پوست و پروتز کمک می کند.

پای پاسخ-پویا:

افراد با شیوه زندگی فعال تر به طور معمول یک پای پاسخگو را ترجیح می دهند. پای پاسخ-پویا برای افرادی ایده آل است که می خواهند سرعت پیاده روی را تغییر دهند، مسیرها را سریع  تغییر داده و یا فاصله های زیادی را طی کنند. پاهای پاسخ-پویا، انرژی را در طول چرخه راه رفتن ذخیره کرده و سپس آزاد می کند. علاوه بر این، این پاها یک محدوده نرمال تر حرکت و یک مدل راه رفتن متقارن را ارائه می دهند. برخی از پاهای پاسخ-پویا شامل یک طرح تقسیم انگشت هستند که باعث افزایش ثبات پا می شوند.

پای میکروپروسسوری (MPC):

یک دسته نسبتا جدید از اجزای پروتزی هستند. این اجزای پاها / مچ پا دارای سنسورهای کوچک کنترل کامپیوتری هستند که اطلاعات را هم از اندام فرد و هم محیط اطراف خود پردازش می کنند تا با نیازهای مختلف سازگار شوند. بر اساس اطلاعاتی بدست آمده از سیگنال های ورودی، این پردازنده ها یک الگوریتم یا مجموعه ای از قوانین را برای تصمیم گیری در مورد اینکه چگونه مچ پا یا پا باید در هر شرایطی پاسخ دهد، اعمال می کنند. ریزپردازنده دستورالعمل هایی را برای قسمت های مختلف پروتز فراهم می کند تا عملکرد مطلوب پا را تولید کند. مچ های پا  با MPC در حال حاضر از سنسورهای مختلف از جمله سنسورهای زاویه مچ پا، شتاب سنج، ژیروسکوپ ها و سنسورهای گشتاور استفاده می کنند. سپس ریزپردازنده ها در این سیستم ها سیگنال های ورودی را دریافت می کنند و تصمیم می گیرند که چگونه موقعیت مچ پا را تعیین کنند، چگونه می توان پایداری مچ پا را افزایش داده و چگونه موتور مچ پا را در فاز ایستاده تنظیم کنند.

بزرگترین مزیت بالقوه یک سیستم مچ پا/ پا با MPC نسبت به دیگر پروتزهای پا، توانایی افزایش واکنش نسبت به شرایط مختلف محیطی با ارائه خواص مکانیکی متفاوت یا تراز بندی برای بهبود تعادل و تحرک کاربر است. به عنوان مثال، پای مصنوعی غیر MPC به راحتی روی زمین صاف کار می کند؛ با این حال، این پاها در سطوح ناهموار یا سراشیبی توانایی محدودتری برای تغییر خواص مکانیکی و یا تراز دارند. پاهای قدرتی نیروی محرکه برای افزایش قابلیت پیاده روی در زمان واقعی فراهم می کنند. برخی از مدل های خاص شامل نرم افزار و همچنین گزینه های اتصال به دستگاه های تلفن همراه از طریق تلفن های هوشمند و یا برنامه های کامپیوتری هستند. اینکار اجازه می دهد تا متخصص پروتز و کاربر بتوانند عملکرد مچ پا و پا را با فعالیت های مختلف مطابقت دهند واجازه تنظیمات به دست آوردن ورودی و زمان بندی، و روشن یا خاموش کردن برخی از ویژگی های خاص را می دهند. تمام این توابع یک تجربه منحصر به فردتر به کاربر ارائه می دهند.

هدف نهایی این کلاس پای پروتزی، این است که توابع پای انسان را تقلید کند. با این حال، دستگاه ها در توانایی خود برای برای هماهنگی با محیط ها متفاوت هستند. اگر چه این نوع پاها می توانند به طور خودکار حرکت پاها و مچ پا را هماهنگ کنند، به طور مستقیم با بدن ارتباط ندارند. میکروپروسسور یا پایه پروتزهای متحرک نیاز به باتری دارند تا تراشه ها، سنسورها، موتورها و محرک ها را به قدرت برسانند. علاوه بر این، قطعات الکترونیکی همراه با سیستم های ریزپردازنده، آنها را حساس تر از همتایان غیر فعال خود می سازند. بسیاری از آنها نباید در آب و یا در محیط های پر گرد و غبار یا کثیف استفاده شوند. با توجه به قطعات اضافی مورد نیاز با افزودن ریزپردازنده، آنها اغلب وزن بیشتری نسبت به دیگر پروتزهای بدن دارند. کاربران ممکن است در زمانی که ریز پردازنده اطلاعات را استخراج می کند و جنبه های مختلف مچ پا یا پا را تنظیم می کند، متوجه صداهایی از پروتز شوند. در نهایت، سطح بالاتری از تکنولوژی و طراحی پیچیده تر این طبقه از پروتزهای پا به این معنی است که هزینه ی آنها نیز بیشتر است.

بهترین پای پروتزی برای شما

همانطور که هیچ ابزار مناسبی برای هر شغل مناسب نیست، هیچ پای مصنوعی وجود ندارد که برای هر فرد دارای عضو قطع شده مناسب باشد. آشنایی با گزینه های در دسترس شما را قادر می سازد تا به وضوح با ارتوپد فنی خود صحبت کنید. جوانب مثبت و منفی پاهای مختلف را ارزیابی کنید تا بتوانید بهترین گزینه برای خواسته ها و توانایی های فردی را انتخاب کنید. در مقایسه با مزایای بالقوه سیستم های تحت کنترل ریزپردازنده بر سیستم های دیگر، پزشکان و متخصصان پروتز باید بر جنبه های عملکرد پا و سطح مناسب آن با توجه به نیازهای فردی و اهداف کاربر تمرکز کنند.

---

منبع سایت 

برای مقالات بیشتر به سایت حکیم کلینیک مراجعه فرمایید.

ارتز یا بریس چیست، انواع ارتز و نحوه ساخت

ارتز ( اورتوز ) یا بریس دستگاه یا وسیله ای ارتوپدی برای حمایت بدن، به ویژه تنه و اندام تحتانی است که حمایت از وزن بدن، اصلاح ناهنجاری یا جلوگیری از ناهنجاری ها، کنترل حرکات ناخواسته و یا بهبود عملکرد بخش های متحرک بدن را انجام می دهد.

بریس های ارتوپدی: چرا و چگونه

بریس ارتوپدی، یا ارتز، برای فراهم آوردن حمایت از یک بخش یا مفصل بدن که تضعیف شده، به کار می رود. در حالی که بیشتر اوقات آنها را برای مدت کوتاهی می پوشند، معمولا پس از جراحت یا عمل جراحی، بعضی از بریس ها برای رفع مشکلات طولانی مدت یا مزمن استفاده می شوند. یک نمونه از شرایطی که استفاده طولانی مدت از آرتروز ممکن است توسط پزشک شما تجویز شود، شامل آرتروز، اسکولیوز یا کژپشتی،کمردرد و افتادگی پا است.

بعضی از بریس های ارتوپدی به طور انفعالی مورد استفاده قرار می گیرند، به این معنی که آنها به سادگی از بخش آسیب دیده یا ضعیف بدن حمایت می کنند. یک مثال رایج از این نوع دستگاه، ارتزهای مچ پا (AFO) است که برای رفع افتادگی پا، یک عارضه شایع پس از سکته مغزی است که منجر به از دست دادن توانایی کنترل مفصل مچ پا می شود، استفاده می شود. استفاده از AFO در این وضعیت، موقعیت صحیح پا و مچ پا را حفظ می کند، به طوری که بیمار می تواند بدون سکندری خوردن و در خطر بالقوه افتادن بودن، راه برود.

دیگر بریس های ارتوپدی نقش فعالتری را ایفا می کنند که نه تنها از بخش ضعیف بدن حمایت می کنند بلکه نیروی متضادی را فراهم می کنند که نتیجه مطلوب را به دست می آورد. یک مثال معمول از این نوع دستگاه ها، ارتوز زانوست که به دلیل آرتروز که یک بیماری شایع است که باعث ایجاد درد در نتیجه تماس سطوح استخوان باهم می شود، مورد استفاده قرار می گیرد. ارتزهای آرتروز برای جدا کردن استخوان ها و کاهش درد و التهاب استفاده می شوند.

پزشک شما، با مشورت با ارائه کننده ارتزهای خود، سبک و نوع ارتز را که بهترین شرایط نیاز فردی شما را برآورده می کند، تعیین می کند.

انواع شرایطی که درمان با ارتزهای از پیش آماده انجام می شود

ارتزهای از پیش آماده یک زیرمجموعه از درمان ارتوپدی هستند که به طور معمول برای درمان جراحات کوتاه مدت یا جزئی مورد استفاده قرار می گیرند و نیازی به سفارشی سازی برای ارزیابی نیاز کاربر نیست. این ارتزها به طور معمول توسط ارائه دهنده شما با حداقل آموزش در مورد مراقبت، استفاده و پوشیدن ارتز مورد استفاده قرار می گیرند.

ارتزهای از پیش آماده معمولا برای درمان شرایطی مانند پیچ خوردن پا و مچ پا، آسیب های شانه ای جزئی و حمایت از کمر استفاده می شوند.

در حالی که اغلب موارد در شرایط مزمن و یا برای نتیجه موثرتر معمولا نیاز به سفارشی سازی ارتزهای پیش ساخته و یا ساخت سفارشی ارتز طراحی شده برای رفع نیازهای پزشکی گسترده بیمار است.

سفارشی سازی ارتز پیش ساخته و یا طراحی و ساخت سفارشی ارتز معمولا توسط افرادی که  آموزش، تحصیلات و تخصصشان در این زمینه است یعنی توسط  اُرتوپدهای فنی انجام می پذیرد.

بریس مچ پا، پا و زانو

ارتزهای که برای درمان مچ پا، پا و یا زانو مورد استفاده قرار می گیرند، از انواع مختلفی تشکیل شده اند: ساده، از پیش ساخته شده، ارتزهایی که از پلاستیک ساخته شده و برای استفاده توسط بیماران خاصی مناسب نیستند، ارتزهای پیچیده که به صورت سفارشی از یک مدل از اندام بیمار ساخته شده اند و برای درمان آسیب های قابل توجه و یا شرایط مزمن مورد استفاده قرار می گیرند.

ارتزهایی که برای درمان هر دو مچ پا و پا استفاده می شوند ارتز مچ پا و یا AFO نامیده می شوند. این ارتزها از پلاستیک، چرم یا فلز ساخته شده است و از طریق استفاده از یک پاپوش قالبی یا غیر قالبی و یا کفش ارتوپدی  همراه با بخش دیگری که تا بالای ساق پا گسترش می یابد، پشتیبانی می کند. AFO ها اغلب برای حمایت از مچ پا و پای ضعیف شده استفاده می شوند تا بیمار بتواند بدون لنگ زدن یا الگوی راه رفتن غیر طبیعی راه برود.

ارتز زانو می تواند از مواد پلاستیکی، فلزی یا کامپوزیتی ساخته شده و در درجه اول برای حمایت یا مانع حرکت مفصل زانو استفاده می شود. ارتزهای زانو اغلب بلافاصله پس از عمل جراحی برای جلوگیری از تحرک زانو به کار می روند. این بی تحرکی سبب تسهیل بهبودی و حفظ موقعیت مناسب زانو به منظور جلوگیری از آسیب بیشتر می شود. ارتز زانو نیز ممکن است برای رفع مشکلات مزمن مانند آرتروز و هایپراکستنشن استفاده شود.

بریس کمر و ستون فقرات

ارتزهای ستون فقرات برای حمایت از کمر و ستون فقرات از طریق بی حرکت شدن منطقه نخاعی و فشرده سازی بافت نرم پشت استفاده می شود. درد مزمن کمر یک مسئله رایج پزشکی است و اگر به درستی درمان نشود می تواند تشدید شود. ارتزهای ستون فقرات معمولا با توجه به اینکه تا کجای کمر گسترش یافته اند، طبقه بندی می شوند. ارتزهای ساکرال تنها در قسمت پایین کمر قرار دارند، در حالی که ارتزهای ساکرال لامبر (LSO) از وسط کمر تا هیپ گسترده می شوند. برای بیمارانی که نیاز به کنترل قابل توجه ناحیه ستون فقرات دارند، ممکن است ارتز تراکیک لمبر ساکرال (TLSO) تجویز شود.TLSO ها از هیپ ها تا شانه ها را فرا گرفته و بخش اعظم کمر را برای تاثیر بیشتر پوشش می دهد.

ارتزهای ستون فقرات از مواد متفاوت مثل مواد الاستیک مانند لیکرا یا اسپندکس، پنبه یا نایلون ساخته می شوند. طراحی ویژه ارتز نخاعی که برای پاسخگویی به نیازهای پزشکی بیمار ضروری است، توسط پزشک در مشورت با یک متخصص ارتوپدفنی یا خود ارتوپد فنی انتخاب می شود.

ارتزهای کفش

کفش های ارتوپدی برای اصلاح کردن ناهنجاری های پا استفاده می شوند. در حالی که کفش های ارتوپدی به تنهایی در برنامه درمانی بیمه پوشش داده نمی شوند، اگر آنها را به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از ارتز مچ پا قرار دهند، اغلب واجد شرایط پوشش درمانی بیمه هستند. این نوع طراحی معمولا از یک یا چند میله فلزی ساخته شده است که به یک کفش ارتوپدی با استفاده از اتصال کلاپیر یا طناب وصل می شوند. ارتز قادر به عمل بدون کفش نیست، بنابراین کفش بخشی از ارتز در نظر گرفته شده و واجد شرایط پوشش بیمه است.

بیمه اغلب همچنین شامل کفش های درمانی می شود که به عنوان بخشی از دوره درمان برای بیماران دیابتی مورد استفاده قرار می گیرد.

بریس های ورزشی

ارتزها که به طور خاص برای درمان یا پیشگیری از آسیب های ورزشی طراحی شده اند، یک زیرمجموعه منحصر به فرد از بریس هستند. این ارتزها معمولا طوری طراحی شده اند که سبک وزن بوده و حداکثر میزان حفاظت را با کمترین مانع برای ورزشکار ارائه دهد.

بریس های ورزشی بیشتر به منظور جلوگیری از آسیب تا درمان آسیب استفاده می شوند.اگر بازی های فوتبال حرفه ای را با دقت در تلویزیون مشاهده کنید متوجه می شوید که اکثر بازیکنان در خط حمله بریس زانو پوشیده اند. این بریس های ورزشی برای جلوگیری از هایپراکستنشن (افزایش فشار ) زانو در طول برخورد های خسته کننده این ورزشکاران در هر بازی طراحی شده اند.

بریس های ورزشی همچنین برای رفع آسیب ها در صورت وقوع نیز به کار می روند. جراحات ورزشی رایج شامل شانه های در رفته، شکستگی ترقوه، پارگی و پیچ خوردن رباط است. برس ورزشی در درمان این آسیب ها بسیار موثر است و اغلب جایگزین مناسب برای جراحی دردناک و پر هزینه است.

بریس های ورزشی اغلب توسط پزشکان با تجربه خاص در آنچه که معمولا به عنوان ورزش های پزشکی شناخته می شود تجویز می شود. این پزشکان اغلب با ارتوپدهای فنی کار می کنند تا اطمینان حاصل شود که ارتز برای پاسخگویی به نیازهای خاص ورزشکار مناسب است.

بریس های رایج از پیش آماده کمر، مچ پا، آرنج و زانوها

ممکن است  که شما به هر داروخانه ای که وارد شده اید متوجه یک قسمت پر از بریس های الاستیک شده باشید. این بریس ها عملکرد محدودی دارند و نباید به عنوان ارتز در نظر گرفته شوند.

برای اینکه یک ارتز حمایت مناسب از یک عضو مفصلی یا جسمی ضعیف شده را فراهم آورد، باید مقدای استحکام از خود نشان دهد. بریس های الاستیک که به طور معمول در داروخانه ها به فروش می رسند،آن بخش بدن را فشرده کرده و ممکن است در درمان آسیب های بسیار جزئی مانند رگ به رگ شدن یا کشیدگی عضلات سودمند باشند. با این وجود، بدون استحکام ذاتی، آنها نمی توانند نیروی مخالفی را که لازم است  تا واقعا از جناح یا بخش آسیب دیده بدن حمایت کنند، ارائه دهند.

بریس که بدون مشاوره با پزشک یا متخصص ارتوپدی خریداری می شود ممکن است نیازهای پزشکی شما را رفع ننماید و اغلب منجر به آسیب یا درد بیشتری می شود.

برای مقالات بیشتر از سایت حکیم کلینیک دیدن فرمایید

بریس میلواکی چیست، اهداف و موارد کاربرد آن

بریس میلواکی یک ارتز  فعال اصلاح کننده ستون فقرات است. بریس میلواکی شامل یک حلقه گردن با یک قالب گلو و دو پد برای جلوگیری از فشار زیاد به گردن است. عناصر دیگر یک کمربند لگن پلاستیکی، پایه های آلومینیومی، پدهای چرم L شکل در قفسه سینه و میله های فلزی در جلو و پشت هستند.

موارد استفاده بریس میلواکی

بریس میلواکی در درمان اختلالات وضعیتی مانند اسکولیوز ایدیوپاتیک (کژپشتی با علت ناشناخته‌) یا بیماری شوئرمن استفاده می شود.

بریس به طور معمول برای کودکانی با اختلال وضعیتی، که به سن رشد نرسیده اند و یا در دوره رشد سریع خود هستند تجویز می شود. بریس میلواکی برای بزرگسالان و نوجوانانی که از مرحله رشد خود عبور کرده اند، استفاده نمی شود، زیرا این کار تاثیری نخواهد داشت.

بریس میلواکی به ویژه در مواردی که ترس از وقوع مشکل در رشد نوجوانان وجود دارد، توصیه می شود. اگر منحنی ستون فقرات دارای زاویه کاب بین 20 و 40 درجه باشد، بیانگر لزوم استفاده از بریس است.

کمتر از این میزان زاویه کاب، منحنی کمر بیمار تحت نظر باقی می ماند. بیشتر از این اندازه جراحان به جای پوشیدن بریس، مداخله می کنند.

اصول و تکنیک بریس

• پایه ای شامل یک شکم بند متصل به لگن، پد گردن، حلقه گردن و پد فشار دنده است.
• شکم بند به آرامی روی سِتیغ خاصِره‌ای یا ایلیاک کرست، در اطراف کمر قرار می گیرد و برای حمایت  از شکم، به سمت بالا انحنا پیدا می کند. برای جلوگیری از فشار در حاشیه های دنده، در طرفین کاهش می یابد. همچنین لگن را در شیب عقب تر نگه می دارد، و لوردوز کمری را کاهش می دهد ( لوردوز کمری بیش از حد اغلب در بیماران کژپشت دیده می شود).
• میله های فلزی به کمربند چرم متصل می شوند تا پایه ای ایجاد شود که از آن یک قوس فلزی در جلو و دوتا در عقب به سمت حلقه اطراف گردن عبور می کند. حلقه گردن در 20 درجه ی افقی است. پایه ها قابل تنظیم هستند.
• قالب گلو درست زیر چانه قرار می گیرد و اگر به خوبی اندازه شود، فک را لمس نمی کند. هدف قالب گلو این است که به بیمار یادآوری کرده که چانه را به عقب برده و سر را عقب نگه دارد. عملکرد کمربند لگن و قالب گلو با هم، سر در مرکز لگن نگه می دارد.
• چرخش دنده بوسیله یک پد فشار بر روی برجستگی های آن اصلاح می شود. پد فشار به یک بند چرمی ساده، سنگین و گسترده فیکس شده که توسط گیره به پایه ها در سطح مورد نظر متصل می شود. بند چرم از روی قسمت محدب کجی کمر قرار می گیرد به طوری که فشار به طور مستقیم از آن سمت اعمال می شود.

اهداف بریس

بریس میلواکی برای درمان محافظه کارانه اختلالات وضعیتی استفاده می شود.

هدف آن حفظ حالت صاف بدن و جلوگیری از پیشرفت منحنی در زمانی که بیمار در حال رشد بوده و در انتظار نیاز احتمالی برای مداخلات جراحی است، می باشد.

اهداف مدیریت محافظه کار اسکولیوز عبارتند از:

• جلوگیری از پیشرفت منحنی در دوران بلوغ
• جلوگیری یا درمان اختلال عملکرد تنفسی
• جلوگیری یا درمان درد ستون فقرات
• زیبایی بدن را بهبود بخشد

مهم است که توجه داشته باشید که همه به اصلاح دائمی نخواهند رسید. ممکن است که بریس در زمان استفاده موثر باشد، اما زمانی که بیمار دیگر از بریس استفاده نمی کند، منحنی کمر می تواند به شکل اصلی خود بازگردد.

برنامه بریس

توصیه می شود که از بریس میلواکی 23 ساعت در روز استفاده شود. یک ساعتی که کودک از بریس میلواکی استفاده نمی کند را باید تمرینات ورزشی انجام دهد. مطالعات ثابت کرده اند که این روش برای درمان محافظه کارانه اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان موثر است.

مهم است که بریس در زمانی که کودک در حال رشد است و اصلاح منحنی پیشرفت می کند، کنترل و تنظیم شود. این برنامه، زمانی که بلوغ اسکلت کامل شود و یا زمانی که منحنی کنترل شود، متوقف می شود. روند متوقف کردن برنامه بریس باید به تدریج انجام شود و با دقت دنبال شود. اگر نشانه ای وجود داشته باشد، که انحنای کمر بدتر می شود، بیمار باید همانند قبل از بریس استفاده کند.

فعالیت ها و تمرینات توصیه شده اند و با بریس امکان پذیر هستند. ورزش هم توصیه می شود، اما بیمار باید از ورزش های تماسی، زمانی که بریس می تواند به دیگران آسیب برساند، اجتناب کند.

این پروتکل نشان داده است که در آن مسائل روانشناختی و تصویر بد ذهنی از بدن در بیماران وجود دارد. بعضی از بیماران بریس خود را خیلی کمتر از آنچه توصیه شده است می پوشند: به جای 23 ساعت در روز، آنها بریس را فقط به مدت 15 ساعت می پوشند.

مدیریت فیزیوتراپی

ارتقاء حرکات طبیعی، فعالیت ها و ورزش ها باید هدف مداخله فیزیوتراپی باشد. رویکرد جامع باید انجام شود و نه تنها بر مدیریت اسکولیوز متمرکز باشد.

اهداف فیزیوتراپی

• حفظ انعطاف پذیری
• اصلاح وضعیت
• تثبیت موقعیت صحیح
• آموزش بیمار
• آموزش در فعالیت های زندگی روزانه

تمرینات ورزشی می تواند شامل موارد زیر باشد:

• کشش و انعطاف پذیری
• تقویت ماهیچه های خاص
• مدیریت استقرار و بازآموزی
• تمرینات تثبیت ستون فقرات

مداخلات منظم فیزیوتراپیست ها در تمرین و بازآموزی بدن می توانند تاثیر مثبتی روانی بر روی بیماران مبتلا به اسکولیوز داشته باشند. ثابت شده است که فیزیوتراپی منظم سبب کاهش نمره درد در مقایسه با برنامه های ورزش در منزل به تنهایی می شوند.

حرکات ورزشی و استفاده از بریس نتایج مثبتی در رابطه با عملکرد، میزان درد و کاهش میزان نرخ جراحی دارد. می توان از تمرینات خاص برای بریس میلواکی استفاده کرد، آنها از اصول مشابه با تمرینات بالا پیروی می کنند.

منبع سایت حکیم کلینیک