شاک ویو تراپی چیست، بررسی، مزایا و نتایج مورد انتظار

شاک ویو تراپی که همچنین با عنوان شوک درمانی نیز نامیده می شود، روشی غیر تهاجمی است که در آن موج های فشاری برای درمان بیماری های مختلف عضلانی اسکلتی وارد بدن می شوند. همانطور که از نام این درمان پیداست، در این روش امواج شوک صوتی از پوست عبور کرده و با استفاده از یک دستگیره یا دستگاه خاص، به سمت مناطق آسیب دیده هدایت می شوند. اینکار به درمان دردهای مزمن در مناطق آسیب دیده مانند پاشنه و آرنج کمک می کند.

در تکنیک شاک ویو تراپی، شوک های مکانیکی، صوتی و کم انرژی (و نه الکتریسیته موجود در طبیعت) مورد استفاده قرار می گیرند. این شوک ها شدید هستند و از امواج انرژی کوتاه ساخته شده اند که سریعتر از سرعت صوت حرکت می کنند. این روش با افزایش جریان خون به ناحیه آسیب دیده عمل می کند و به این ترتیب موجب تسریع در روند بهبود طبیعی می شود. دلیل دقیق علمی برای اثربخشی شاک ویو تراپی در کاهش درد و التهاب هنوز به طور کامل درک نشده است، اما کارشناسان معتقدند که شاک ویو تراپی تأثیر مستقیمی بر روی اعصاب دارد.

مفهوم کلی شاک ویو تراپی شبیه به لیتوتریپسی یا همان سنگ ‌شکنی است. لیتوتریپسی تکنولوژی ایست که در آن از شاک ویو برای از بین بردن سنگ های کلیه استفاده می شود و برای دهه ها به عنوان روشی استاندارد برای درمان سنگ کلیه بدون نیاز به جراحی شناخته شده است. کارشناسان پزشکی این تکنولوژی را توسعه دادند و دریافتند که شاک ویوها همچنین می توانند روند بهبود را سرعت بخشند.

شاک ویو برای چه کسانی مناسب است و نتایج مورد انتظار چیست؟

شاک ویو تراپی برای درمان درد، بیماری ها و شرایط مختلف اسکلتی عضلانی، به ویژه مواردی که بافت های اتصال دهنده ای که به استخوان وصل هستند را درگیر می کنند، مورد استفاده قرار می گیرد.

اگر درمان های محافظه کارانه مانند استراحت، درمان با یخ، مسکن ها، تزریق استروئید و فیزیوتراپی نتوانند درد بیماران را کاهش دهند، از این روش درمانی پیشرفته تر استفاده می شود. شاک ویو تراپی می تواند انواع مختلفی از بیماری ها را درمان کند از جمله:

پلنتر فاسیت یا فاسیوز – وضعیتی است که با درد در پاشنه به علت التهاب پلنترفاسیا همراه است. پلنترفاسیا باعث اتصال استخوان ها به انگشتان پا می شود.

تاندونیت آشیل – یک بیماری ناشی از استفاده بیش از حد از تاندون آشیلٍ بین عضلات ران و ساق پاست.

تاندونیت کلسیفیه – به درد ناشی از افزایش کلسیم در تاندون اشاره می کند که منجر به فشار و التهاب می شود.

اپیکوندیلیت جانبی یا آرنج تنیس بازان – وضعیتی که با التهاب و درد در تاندون آرنج به دلیل استفاده بیش از حد از ساعد، بازو و عضلات دست همراه است.

نئورمای مورتون – نئورمای مورتون به پاشنه درد ناشی از ضخیم شدن بافت های همبند اطراف عصب بین پایه انگشتان پا اشاره دارد (معمولا در زنان، به دلیل استفاده طولانی مدت از کفش های پاشنه بلند یا کفش های تنگ رایج است)

خار پاشنه– خار پاشنه به درد ناشی از افزایش مقدار کلسیم و شکلگیری استخوان اضافه در قسمت پایین استخوان پاشنه اشاره دارد.

افرادی که از شرایط فوق و همچنین بیماری های مرتبط با بافت همبند رنج می برند، کاندید خوبی برای شاک ویو تراپی هستند. اگر چه که شاک ویو تراپی به طور کلی ایمن است اما در موارد زیر توصیه نمی شود:

• کودکان
• زنان باردار
• بیمارانی که داروهای مهارکننده لخته شدن خون (ضد انعقادها) و داروهای ضد تلقیح خون را مصرف می کنند
• بیماران مبتلا به تومورهای استخوانی و شرایط خاص متابولیکی استخوان
• بیماران مبتلا به اختلالات عصبی و گردش خون
• افرادی که از دستگاه ضربان قلب یا دستگاه های دیگر در بدن خود استفاده می کنند
• افرادی که عفونت پا دارند
• بیمارانی که در سه ماه گذشته تزریق استروئیدی داشته اند

شاک ویو تراپی چگونه انجام می شود؟

پس از ارزیابی کامل سابقه پزشکی، شاک ویو تراپی با علامت گذاری نقطه هدف و ناحیه زخم واقعی آغاز شده که بر روی این نواحی ژل خاصی اعمال می شود. سپس دستگیره ی شاک ویو تراپی به صورت استراتژیک شروع به انتقال شوک در مناطق مشخص شده می کند. این دستگیره از طریق ژل اولتراسونیک، موج های آرام فشرده شده را انتقال می دهد. کل پروسه فقط 15دقیقه طول می کشد.

در طی این روند، بیماران معمولا تا حدی احساس درد می کنند. ممکن است متخصص طب فیزیکی در زمانی که امواج شوک آزاد می شوند، درمان را برای حصول اطمینان از اینکه درد برای بیمار قابل مدیریت و تحملست، مجددا تنظیم کند.

پالس های انرژی امواج التراسونیک که در طی شاک ویو تراپی به بدن ارسال می شود، فرایند ذاتی بهبود بدن را تحریک می کنند و این عمل شاک ویو تراپی را برای ایجاد التیام مؤثر می کند.

پس از جلسه درمان، بیماران معمولا قادر به ایستادن و راه رفتن به طور معمول هستند. داروهای مسکن، داروهای ضد التهاب یا درمان با یخ توصیه نمی شود، زیرا ممکن است با روند بهبود مناسب دچار تداخل شوند. فعالیت های طبیعی را می توان بلافاصله بعد از درمان از سر گرفت، در حالیکه می بایست تا 28 ساعت پس از درمان از انجام فعالیت های شدید خودداری کرد.

اکثر بیماران پس از یک جلسه درمان، بهبود قابل ملاحظه ای مشاهده می کنند. میزان موفقیت حدود 80 درصد است و با درمان دوم تا 90 درصد افزایش می یابد.

خطرات و عوارض احتمالی

در شاک ویو تراپی نیازی به عمل جراحی، بیهوشی یا دارو نیست. به همین دلیل، این روش با فرض آمادگی مناسب، بدون عوارض جانبی تلقی می شود. با این حال، برخی از بیماران احساس مورمور شدن خفیف، حساسیت بیش از حد، قرمزی، کبودی یا تورم، بی حسی و گرما را گزارش می دهند که در طی چند روز از بین می روند.

ممکن است خطر کمی برای پارگی تاندون یا رباط و نیز آسیب بافت نرم وجود داشته باشد. با این وجود، اگر یک متخصص برای شما شاک ویو تراپی را انجام دهد این احتمالات قابل جلوگیری هستند.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر اسکویی مراجعه کنید.

منبع سایت

کفش طبی چیست، ساخت کفش طبی مخصوص پا

آیا می دانید که؟

• حدود 9 نفر از 10 نفر خانم کفش هایی که خیلی کوچک هستند، می پوشند.
• حدود 8 نفر در 10 خانم کفش هایی می پوشند که دردناک هستند.
• زنان به علت نامناسب بودن کفش، 9 برابر بیشتر از مردان احتمال ایجاد مشکلات پا را دارند.
• کفش های تنگ، علت 9 مورد از 10 مورد مشکلات پا در زنان است.

در حالت ایده آل، هرگز کفش هایی را که بیش از حد کوچک، با پاشنه بیش از حد بلند و یا بیش از حد تنگ هستند، نمی پوشید. اما اگر شما باید چنین کفش هایی بپوشید، تا حد ممکن دفعات استفاده از آن ها را کاهش دهید. پوشیدن آنها خطر ابتلا به درد پا و مشکلات پا را افزایش می دهند (یا مشکلات حال حاضر را تشدید می کنند). هرچه کمتر کفش های تنگ و نامناسب بپوشید، بهتر است. اگر کفش های شما، شما را آزار می دهند و حرکت را دشوار می کنند به شما پوشیدن کفش های طبی را توصیه می کنیم. پا قلب دوم ماست و حفاظت از آن ضروری است.

کفش طبی چیست

کفش طبی مناسب و حمایت کننده، نقش مهمی در حرکت بدون ناراحتی و درد افراد دارند. با این حال پوشیدن کفش مناسب گاهی اوقات برای افراد با شرایط خاص پا و مدل متفاوت پا مناسب نیست. اگر شما بدشکلی پا یا انگشت پا داشته باشید، آسیب پیچیده و یا شدید پا، پینه گسترده، زخم باز، یا بیماری عصبی می تواند پای شما را تحت تاثیر قرار دهد و ممکن است به کفش طبی نیاز داشته باشید. کفش های طبی هم برای زنان و هم مردان توصیه می شوند.

کفش های ارتوپدی یا طبی کفش هایی هستند که به طور خاص طراحی شده اند تا مکانیک و ساختار پا، مچ پا را پشتیبانی و یا مکانیزه کنند و تعدادی از ویژگی ها و توابع مفید پزشکی دارند که آنها را از کفش های روزانه جدا می کند. هر چه ظاهر پای شما غیرمعمول تر باشد نیاز بیشتری به کفش طبی دارید.

کفش های طبی دارای تعدادی ویژگی هستند، از جمله:

• کفی میانی و رویی عالی و غیر قابل چرخش. این به این معنی است که کفی به راحتی پیچ نمی خورند و برای کمک به راه رفتن معمولی شما گرد است.
• آستر داخلی قابل جابجایی. بسیاری از افراد که نیاز به کفش طبی دارند همچنین به ارتز سفارشی نیاز دارند. آستر داخلی قابل جابجایی فضای مورد نیاز برای نصب ارتز را فراهم می کند.
• اشکال مختلف. در عرض ها و شکل های مختلف برای رفع نیاز همه نوع پا در دسترس هستند.
• پاشنه محکم.

همانطور که سنین بالا می رود، بخش هایی از بدن شروع به تحلیل می کنند، بنابراین اغلب افراد مسن نیاز به کفش های طبی دارند. با این حال، کفش های طبی فقط برای سالمندان نیست. مکانیک ضعیف پا افراد را در همه سنین تحت تاثیر قرار می دهد بنابراین کفش های طبی اغلب برای جوانان هم توصیه می شود. خوشبختانه، کفش های طبی از مدل های سیاه و سفید سال های گذشته فاصله گرفته اند. امروزه مدل های متفاوت و نسبتا شیک کفش های طبی برای افراد مختلف در سنین مختلف و سلیقه های مختلف وجود دارند.

اگر فکر می کنید که نیاز به کفش طبی دارید، از یک ارتوپد فنی کمک بخواهید. ارتوپد فنی ارزیابی کاملی از اندام های تحتانی بدن شما انجام خواهد داد و به شما می گوید که آیا کفش های طبی می توانند به شما کمک کنند. ارتوپد فنی همچنین پای شما را به درستی اندازه گیری می کند و به شما اطلاع می دهد که کدام ویژگی های ارتوپدی برای نوع و وضعیت پای شما مورد نیاز است. فقط به این دلیل که یک کفش به عنوان “طبی” طبقه بندی می شود، آن را مناسب نمی کند. ارتوپد فنی شما تمام مشاوره هایی را که لازم دارید به شما ارائه می دهد، بنابراین شما می توانید کفشی را انتخاب کنید که بیشترین سود را برای شما به ارمغان می آورد، در نتیجه شما می توانید بدون درد و به راحتی حرکت کنید.

ساخت کفش طبی

بررسی گام به گام فرآیند تولید کفش طبی به شما ایده ای راجع به ساخت این کفش ها خواهد داد. در طی تمام مراحل، ارتوپد فنی نظارت خواهد داشت یا خود این کار را انجام می دهد.

اندازه گیری ها

در ابتدا اندازه گیری برای کفش جدید طبی انجام می گیرد. بیمار به طور دقیق مشکلات پای خود را عنوان می کند، تا ارتوپد در حین معاینه توجه بیشتری به آن ها داشته باشد.

قالب گیری کفش های طبی

در این مرحله طرحی از کفش مورد نظر شما ایجاد می شود، ممکن است از پای شما عکس گرفته شود و یا پا با گچ یا مواد دیگر قالب گیری شود.

لست

از اطلاعات بدست آمده یک لست که شبیه سازی شده ی پای شماست ایجاد می شود، لست ها در واقع نسخه هایی از پاهای شما هستند.

فویل

سپس یک لایه پلاستیکی روی لست کشیده می شود تا یک کفش شفاف را به نمایش بگذارد. هنگامی که فرد آن را امتحان می کند، می توان دید که آیا لست دقیقا مشخصات پای شما را نشان می دهد. هر نقطه تحت فشار به وضوح شناسایی خواهد شد، و تغییرات مورد نیاز روی لست اعمال می شود.

کفش آزمایشی

اگر لست مناسب باشد، کفش چرم یا لاستیک روی آن ساخته شده است. شما می توانید آن را امتحان کرده و اگر مشکلی با آن دارید عنوان کنید تا ارتوپد شما سعی در رفع آن داشته باشد.

رنگ و مدل

اگر همه چیز رضایت بخش باشد، می توانید مدل، نوع چرم و رنگ کفش خود را با مشورت با متخصص خود انتخاب کنید. اینها به شرایط خاص شما (آرتریت / دیابت) و تجویز متخصص مربوط می شود. بسته به امکانات فنی مورد نیاز، متخصص می گوید که کدام مدل مناسب شماست.

---

برای مقالات در مورد اورتوپدی  فنی به سایت حکیم کلینیک مراجعه کنید.

منبع سایت

جوراب واریس چیست: موارد کاربرد، انواع و خرید

افراد از جوراب های فشاری که به جوراب واریس نیز معروف هستند برای آسایش، عملکرد بهتر در ورزش، و کمک به پیشگیری از بیماری های جدی پزشکی استفاده می کنند.

اساسا جوراب واریس جریان خون شما را بهبود می بخشد و می تواند درد و تورم را در پاها کاهش دهد. جوراب های فشاری همچنین می توانند احتمال بروز ترومبوز ورید عمقی (DVT) که نوعی لخته خونی است و دیگر مشکلات گردش خون را کاهش دهند.

جوراب های واریس در اندازه ها و قدرت های متفاوت وجود دارند، بنابراین شما یا پزشکتان باید تصمیم بگیرید که کدام گزینه بهترین عملکرد را برای شما خواهد داشت.

جوراب واریس چیست؟

جوراب های واریس به طور خاصی ساخته شده اند، کمی تنگ بوده و قابلیت کششی دارند که به آرامی پای شما را فشار می دهند. جوراب های واریس در اطراف مچ پا تنگ تر می شوند و در حالی که به سمت زانو می روند آزادتر می شوند. آستین های فشاری فقط بخش لوله ای، بدون قسمت پا را شامل می شوند.

شما می توانید آنها را از داروخانه تهیه کنید و یا به طور سفارشی از مرکز ارتوپدی فنی تهیه کنید، اما اگر پزشک شما آنها را تجویز کند، بیمه شما ممکن است هزینه را پوشش دهد.

چه افرادی از جوراب واریس استفاده می کنند؟

• افراد مبتلا یا در معرض خطر ابتلا به بیماری های گردش خون، مانند DVT، واریس و یا دیابت
• افرادی که به تازگی جراحی کرده اند
• کسانی که نمی توانند رختخواب را ترک کنند یا به سختی پاهای خود را تکان می دهند
• افرادی که در تمام طول روز در محل کار ایستاده اند
• ورزشکاران
• زنان حامله
• افرادی که مدت زمان طولانی در هواپیما صرف می کنند، مانند خلبانان

جوراب های واریس چه کاری انجام می دهند؟

فشاری که این جوراب های بلند روی پاهای شما ایجاد می کنند باعث می شود تا رگ های خونی شما بهتر کار کنند. شریان هایی که خون های غنی از اکسیژن را به عضلات شما می برند، می توانند آرام شوند، بنابراین خون آزادانه جریان می یابد و رگ های شما یک فشار کمکی برای برگرداندن خون به قلب دریافت می کنند.

جوراب های واریس می توانند از خسته و دردناک شدن پاهای شما جلوگیری کنند. آنها همچنین می توانند تورم در پا و مچ پا را کاهش داده و همچنین به جلوگیری و درمان ورید عنکبوتی و واریسی کمک کنند. این جوراب ها حتی ممکن است احساس سرگیجه در هنگام ایستادن را متوقف کنند.

از آنجا که خون در حال حرکت است، یکجا ماندن در رگ و ایجاد لخته را غیرممکن می کند. اگر یک لخته تشکیل شده و رها شود، می تواند با خون شما حرکت کند و در جایی خطرناک مانند ریه های شما گیر کند. لخته های خون همچنین باعث می شود که جریان خون در اطراف آن ها دشوار شده و می تواند باعث ایجاد تورم، تغییر رنگ پوست و مشکلات دیگر شوند.

بعضی از ورزشکاران، از جمله دونده ها، بازیکنان بسکتبال و بازیکنان ورزش های سه گانه، جوراب واریس و یا آستین فشاری بر روی پاها و بازوهای خود قرار می دهند. نظریه این است که جریان خون مناسب سبب رسیدن اکسیژن بیشتر به عضلات می شود و حمایت آن از آسیب بافت جلوگیری می کند. و پس از آن، گردش خون و لنفاوی بهتر به وضوح کمک خواهند کرد که عضلات به سرعت بهبود یابند. آنها کمتر دچار درد و گرفتگی شده و زودتر بهبود می یابند.

انواع جوراب واریس

جوراب و آستین های مختلف برای پوشش دادن قسمت های مختلف بدن شما می آیند. برای DVT، اکثر جوراب ها تا پایین زانو کاربرد دارند، اما شما می توانید تا بالای ران آن را نیز داشته باشید.

آنها همچنین درجات مختلفی از فشار را دارند که با معیار mmHg اندازه گیری می شوند. جوراب ها احساس تنگی می دهند، اما نه به طور دردناک و آزار دهنده. جوراب با فشار خفیف، با درجه کمتر، معمولا به اندازه کافی برای نگه داشتن شما روی پای خود در محل کار راحت است. برای جلوگیری از DVT، به درجه بیشتری نیاز دارید.

جوراب بازدارنده ترومبو آمبولی (TED) یا جوراب ضد آمبولی برای پس از عمل جراحی و هنگامی که شما نیاز دارید در رختخواب بمانید طراحی شده اند. اگر شما می توانید بایستید و به اطراف حرکت کنید، جوراب فشاری معمولی بهتر است.

اگر شما به جوراب های فشاری برای بیماری نیاز دارید، پزشکتان پاها را اندازه گیری می کند و موارد مناسب را برای شما تجویز می کند.

چگونه آنها را بپوشیم

• جوراب را صاف کنید بطوریکه کاملا صاف روی پای شما قرار گیرند.
• دقت کنید بخشی از آن یکجا جمع نشده و چروک نخورده باشد.
• اطمینان حاصل کنید که آنها خیلی بلند نیستند. بالای آن را تا نزنید یا لوله نکنید، زیرا اینکار می تواند آنها را خیلی تنگ کند و در نتیجه می تواند مشکلاتی برای جریان خون ایجاد کند و یا حتی گردش خون را قطع کند.
• اگر دکتر شما به شما گفته است که جوراب های فشاری بپوشید، احتمالا باید آنها را بیشتر اوقات بپوشید. اما شما می توانید در هنگام حمام کردن آنها رادر بیاورید. شما می توانید جوراب، دمپایی و کفش را روی جوراب های فشاری بپوشید. با پزشک خود در مورد چگونگی و مدت زمان استفاده از آنها صحبت کنید.

• ---

  برای مطالب بیشتر به سایت حکیم کیلنیک مراجعه فرمایید

• منبع سایت

ارتز یا بریس چیست، انواع ارتز و نحوه ساخت

ارتز ( اورتوز ) یا بریس دستگاه یا وسیله ای ارتوپدی برای حمایت بدن، به ویژه تنه و اندام تحتانی است که حمایت از وزن بدن، اصلاح ناهنجاری یا جلوگیری از ناهنجاری ها، کنترل حرکات ناخواسته و یا بهبود عملکرد بخش های متحرک بدن را انجام می دهد.

بریس های ارتوپدی: چرا و چگونه

بریس ارتوپدی، یا ارتز، برای فراهم آوردن حمایت از یک بخش یا مفصل بدن که تضعیف شده، به کار می رود. در حالی که بیشتر اوقات آنها را برای مدت کوتاهی می پوشند، معمولا پس از جراحت یا عمل جراحی، بعضی از بریس ها برای رفع مشکلات طولانی مدت یا مزمن استفاده می شوند. یک نمونه از شرایطی که استفاده طولانی مدت از آرتروز ممکن است توسط پزشک شما تجویز شود، شامل آرتروز، اسکولیوز یا کژپشتی،کمردرد و افتادگی پا است.

بعضی از بریس های ارتوپدی به طور انفعالی مورد استفاده قرار می گیرند، به این معنی که آنها به سادگی از بخش آسیب دیده یا ضعیف بدن حمایت می کنند. یک مثال رایج از این نوع دستگاه، ارتزهای مچ پا (AFO) است که برای رفع افتادگی پا، یک عارضه شایع پس از سکته مغزی است که منجر به از دست دادن توانایی کنترل مفصل مچ پا می شود، استفاده می شود. استفاده از AFO در این وضعیت، موقعیت صحیح پا و مچ پا را حفظ می کند، به طوری که بیمار می تواند بدون سکندری خوردن و در خطر بالقوه افتادن بودن، راه برود.

دیگر بریس های ارتوپدی نقش فعالتری را ایفا می کنند که نه تنها از بخش ضعیف بدن حمایت می کنند بلکه نیروی متضادی را فراهم می کنند که نتیجه مطلوب را به دست می آورد. یک مثال معمول از این نوع دستگاه ها، ارتوز زانوست که به دلیل آرتروز که یک بیماری شایع است که باعث ایجاد درد در نتیجه تماس سطوح استخوان باهم می شود، مورد استفاده قرار می گیرد. ارتزهای آرتروز برای جدا کردن استخوان ها و کاهش درد و التهاب استفاده می شوند.

پزشک شما، با مشورت با ارائه کننده ارتزهای خود، سبک و نوع ارتز را که بهترین شرایط نیاز فردی شما را برآورده می کند، تعیین می کند.

انواع شرایطی که درمان با ارتزهای از پیش آماده انجام می شود

ارتزهای از پیش آماده یک زیرمجموعه از درمان ارتوپدی هستند که به طور معمول برای درمان جراحات کوتاه مدت یا جزئی مورد استفاده قرار می گیرند و نیازی به سفارشی سازی برای ارزیابی نیاز کاربر نیست. این ارتزها به طور معمول توسط ارائه دهنده شما با حداقل آموزش در مورد مراقبت، استفاده و پوشیدن ارتز مورد استفاده قرار می گیرند.

ارتزهای از پیش آماده معمولا برای درمان شرایطی مانند پیچ خوردن پا و مچ پا، آسیب های شانه ای جزئی و حمایت از کمر استفاده می شوند.

در حالی که اغلب موارد در شرایط مزمن و یا برای نتیجه موثرتر معمولا نیاز به سفارشی سازی ارتزهای پیش ساخته و یا ساخت سفارشی ارتز طراحی شده برای رفع نیازهای پزشکی گسترده بیمار است.

سفارشی سازی ارتز پیش ساخته و یا طراحی و ساخت سفارشی ارتز معمولا توسط افرادی که  آموزش، تحصیلات و تخصصشان در این زمینه است یعنی توسط  اُرتوپدهای فنی انجام می پذیرد.

بریس مچ پا، پا و زانو

ارتزهای که برای درمان مچ پا، پا و یا زانو مورد استفاده قرار می گیرند، از انواع مختلفی تشکیل شده اند: ساده، از پیش ساخته شده، ارتزهایی که از پلاستیک ساخته شده و برای استفاده توسط بیماران خاصی مناسب نیستند، ارتزهای پیچیده که به صورت سفارشی از یک مدل از اندام بیمار ساخته شده اند و برای درمان آسیب های قابل توجه و یا شرایط مزمن مورد استفاده قرار می گیرند.

ارتزهایی که برای درمان هر دو مچ پا و پا استفاده می شوند ارتز مچ پا و یا AFO نامیده می شوند. این ارتزها از پلاستیک، چرم یا فلز ساخته شده است و از طریق استفاده از یک پاپوش قالبی یا غیر قالبی و یا کفش ارتوپدی  همراه با بخش دیگری که تا بالای ساق پا گسترش می یابد، پشتیبانی می کند. AFO ها اغلب برای حمایت از مچ پا و پای ضعیف شده استفاده می شوند تا بیمار بتواند بدون لنگ زدن یا الگوی راه رفتن غیر طبیعی راه برود.

ارتز زانو می تواند از مواد پلاستیکی، فلزی یا کامپوزیتی ساخته شده و در درجه اول برای حمایت یا مانع حرکت مفصل زانو استفاده می شود. ارتزهای زانو اغلب بلافاصله پس از عمل جراحی برای جلوگیری از تحرک زانو به کار می روند. این بی تحرکی سبب تسهیل بهبودی و حفظ موقعیت مناسب زانو به منظور جلوگیری از آسیب بیشتر می شود. ارتز زانو نیز ممکن است برای رفع مشکلات مزمن مانند آرتروز و هایپراکستنشن استفاده شود.

بریس کمر و ستون فقرات

ارتزهای ستون فقرات برای حمایت از کمر و ستون فقرات از طریق بی حرکت شدن منطقه نخاعی و فشرده سازی بافت نرم پشت استفاده می شود. درد مزمن کمر یک مسئله رایج پزشکی است و اگر به درستی درمان نشود می تواند تشدید شود. ارتزهای ستون فقرات معمولا با توجه به اینکه تا کجای کمر گسترش یافته اند، طبقه بندی می شوند. ارتزهای ساکرال تنها در قسمت پایین کمر قرار دارند، در حالی که ارتزهای ساکرال لامبر (LSO) از وسط کمر تا هیپ گسترده می شوند. برای بیمارانی که نیاز به کنترل قابل توجه ناحیه ستون فقرات دارند، ممکن است ارتز تراکیک لمبر ساکرال (TLSO) تجویز شود.TLSO ها از هیپ ها تا شانه ها را فرا گرفته و بخش اعظم کمر را برای تاثیر بیشتر پوشش می دهد.

ارتزهای ستون فقرات از مواد متفاوت مثل مواد الاستیک مانند لیکرا یا اسپندکس، پنبه یا نایلون ساخته می شوند. طراحی ویژه ارتز نخاعی که برای پاسخگویی به نیازهای پزشکی بیمار ضروری است، توسط پزشک در مشورت با یک متخصص ارتوپدفنی یا خود ارتوپد فنی انتخاب می شود.

ارتزهای کفش

کفش های ارتوپدی برای اصلاح کردن ناهنجاری های پا استفاده می شوند. در حالی که کفش های ارتوپدی به تنهایی در برنامه درمانی بیمه پوشش داده نمی شوند، اگر آنها را به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از ارتز مچ پا قرار دهند، اغلب واجد شرایط پوشش درمانی بیمه هستند. این نوع طراحی معمولا از یک یا چند میله فلزی ساخته شده است که به یک کفش ارتوپدی با استفاده از اتصال کلاپیر یا طناب وصل می شوند. ارتز قادر به عمل بدون کفش نیست، بنابراین کفش بخشی از ارتز در نظر گرفته شده و واجد شرایط پوشش بیمه است.

بیمه اغلب همچنین شامل کفش های درمانی می شود که به عنوان بخشی از دوره درمان برای بیماران دیابتی مورد استفاده قرار می گیرد.

بریس های ورزشی

ارتزها که به طور خاص برای درمان یا پیشگیری از آسیب های ورزشی طراحی شده اند، یک زیرمجموعه منحصر به فرد از بریس هستند. این ارتزها معمولا طوری طراحی شده اند که سبک وزن بوده و حداکثر میزان حفاظت را با کمترین مانع برای ورزشکار ارائه دهد.

بریس های ورزشی بیشتر به منظور جلوگیری از آسیب تا درمان آسیب استفاده می شوند.اگر بازی های فوتبال حرفه ای را با دقت در تلویزیون مشاهده کنید متوجه می شوید که اکثر بازیکنان در خط حمله بریس زانو پوشیده اند. این بریس های ورزشی برای جلوگیری از هایپراکستنشن (افزایش فشار ) زانو در طول برخورد های خسته کننده این ورزشکاران در هر بازی طراحی شده اند.

بریس های ورزشی همچنین برای رفع آسیب ها در صورت وقوع نیز به کار می روند. جراحات ورزشی رایج شامل شانه های در رفته، شکستگی ترقوه، پارگی و پیچ خوردن رباط است. برس ورزشی در درمان این آسیب ها بسیار موثر است و اغلب جایگزین مناسب برای جراحی دردناک و پر هزینه است.

بریس های ورزشی اغلب توسط پزشکان با تجربه خاص در آنچه که معمولا به عنوان ورزش های پزشکی شناخته می شود تجویز می شود. این پزشکان اغلب با ارتوپدهای فنی کار می کنند تا اطمینان حاصل شود که ارتز برای پاسخگویی به نیازهای خاص ورزشکار مناسب است.

بریس های رایج از پیش آماده کمر، مچ پا، آرنج و زانوها

ممکن است  که شما به هر داروخانه ای که وارد شده اید متوجه یک قسمت پر از بریس های الاستیک شده باشید. این بریس ها عملکرد محدودی دارند و نباید به عنوان ارتز در نظر گرفته شوند.

برای اینکه یک ارتز حمایت مناسب از یک عضو مفصلی یا جسمی ضعیف شده را فراهم آورد، باید مقدای استحکام از خود نشان دهد. بریس های الاستیک که به طور معمول در داروخانه ها به فروش می رسند،آن بخش بدن را فشرده کرده و ممکن است در درمان آسیب های بسیار جزئی مانند رگ به رگ شدن یا کشیدگی عضلات سودمند باشند. با این وجود، بدون استحکام ذاتی، آنها نمی توانند نیروی مخالفی را که لازم است  تا واقعا از جناح یا بخش آسیب دیده بدن حمایت کنند، ارائه دهند.

بریس که بدون مشاوره با پزشک یا متخصص ارتوپدی خریداری می شود ممکن است نیازهای پزشکی شما را رفع ننماید و اغلب منجر به آسیب یا درد بیشتری می شود.

برای مقالات بیشتر از سایت حکیم کلینیک دیدن فرمایید

بریس میلواکی چیست، اهداف و موارد کاربرد آن

بریس میلواکی یک ارتز  فعال اصلاح کننده ستون فقرات است. بریس میلواکی شامل یک حلقه گردن با یک قالب گلو و دو پد برای جلوگیری از فشار زیاد به گردن است. عناصر دیگر یک کمربند لگن پلاستیکی، پایه های آلومینیومی، پدهای چرم L شکل در قفسه سینه و میله های فلزی در جلو و پشت هستند.

موارد استفاده بریس میلواکی

بریس میلواکی در درمان اختلالات وضعیتی مانند اسکولیوز ایدیوپاتیک (کژپشتی با علت ناشناخته‌) یا بیماری شوئرمن استفاده می شود.

بریس به طور معمول برای کودکانی با اختلال وضعیتی، که به سن رشد نرسیده اند و یا در دوره رشد سریع خود هستند تجویز می شود. بریس میلواکی برای بزرگسالان و نوجوانانی که از مرحله رشد خود عبور کرده اند، استفاده نمی شود، زیرا این کار تاثیری نخواهد داشت.

بریس میلواکی به ویژه در مواردی که ترس از وقوع مشکل در رشد نوجوانان وجود دارد، توصیه می شود. اگر منحنی ستون فقرات دارای زاویه کاب بین 20 و 40 درجه باشد، بیانگر لزوم استفاده از بریس است.

کمتر از این میزان زاویه کاب، منحنی کمر بیمار تحت نظر باقی می ماند. بیشتر از این اندازه جراحان به جای پوشیدن بریس، مداخله می کنند.

اصول و تکنیک بریس

• پایه ای شامل یک شکم بند متصل به لگن، پد گردن، حلقه گردن و پد فشار دنده است.
• شکم بند به آرامی روی سِتیغ خاصِره‌ای یا ایلیاک کرست، در اطراف کمر قرار می گیرد و برای حمایت  از شکم، به سمت بالا انحنا پیدا می کند. برای جلوگیری از فشار در حاشیه های دنده، در طرفین کاهش می یابد. همچنین لگن را در شیب عقب تر نگه می دارد، و لوردوز کمری را کاهش می دهد ( لوردوز کمری بیش از حد اغلب در بیماران کژپشت دیده می شود).
• میله های فلزی به کمربند چرم متصل می شوند تا پایه ای ایجاد شود که از آن یک قوس فلزی در جلو و دوتا در عقب به سمت حلقه اطراف گردن عبور می کند. حلقه گردن در 20 درجه ی افقی است. پایه ها قابل تنظیم هستند.
• قالب گلو درست زیر چانه قرار می گیرد و اگر به خوبی اندازه شود، فک را لمس نمی کند. هدف قالب گلو این است که به بیمار یادآوری کرده که چانه را به عقب برده و سر را عقب نگه دارد. عملکرد کمربند لگن و قالب گلو با هم، سر در مرکز لگن نگه می دارد.
• چرخش دنده بوسیله یک پد فشار بر روی برجستگی های آن اصلاح می شود. پد فشار به یک بند چرمی ساده، سنگین و گسترده فیکس شده که توسط گیره به پایه ها در سطح مورد نظر متصل می شود. بند چرم از روی قسمت محدب کجی کمر قرار می گیرد به طوری که فشار به طور مستقیم از آن سمت اعمال می شود.

اهداف بریس

بریس میلواکی برای درمان محافظه کارانه اختلالات وضعیتی استفاده می شود.

هدف آن حفظ حالت صاف بدن و جلوگیری از پیشرفت منحنی در زمانی که بیمار در حال رشد بوده و در انتظار نیاز احتمالی برای مداخلات جراحی است، می باشد.

اهداف مدیریت محافظه کار اسکولیوز عبارتند از:

• جلوگیری از پیشرفت منحنی در دوران بلوغ
• جلوگیری یا درمان اختلال عملکرد تنفسی
• جلوگیری یا درمان درد ستون فقرات
• زیبایی بدن را بهبود بخشد

مهم است که توجه داشته باشید که همه به اصلاح دائمی نخواهند رسید. ممکن است که بریس در زمان استفاده موثر باشد، اما زمانی که بیمار دیگر از بریس استفاده نمی کند، منحنی کمر می تواند به شکل اصلی خود بازگردد.

برنامه بریس

توصیه می شود که از بریس میلواکی 23 ساعت در روز استفاده شود. یک ساعتی که کودک از بریس میلواکی استفاده نمی کند را باید تمرینات ورزشی انجام دهد. مطالعات ثابت کرده اند که این روش برای درمان محافظه کارانه اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان موثر است.

مهم است که بریس در زمانی که کودک در حال رشد است و اصلاح منحنی پیشرفت می کند، کنترل و تنظیم شود. این برنامه، زمانی که بلوغ اسکلت کامل شود و یا زمانی که منحنی کنترل شود، متوقف می شود. روند متوقف کردن برنامه بریس باید به تدریج انجام شود و با دقت دنبال شود. اگر نشانه ای وجود داشته باشد، که انحنای کمر بدتر می شود، بیمار باید همانند قبل از بریس استفاده کند.

فعالیت ها و تمرینات توصیه شده اند و با بریس امکان پذیر هستند. ورزش هم توصیه می شود، اما بیمار باید از ورزش های تماسی، زمانی که بریس می تواند به دیگران آسیب برساند، اجتناب کند.

این پروتکل نشان داده است که در آن مسائل روانشناختی و تصویر بد ذهنی از بدن در بیماران وجود دارد. بعضی از بیماران بریس خود را خیلی کمتر از آنچه توصیه شده است می پوشند: به جای 23 ساعت در روز، آنها بریس را فقط به مدت 15 ساعت می پوشند.

مدیریت فیزیوتراپی

ارتقاء حرکات طبیعی، فعالیت ها و ورزش ها باید هدف مداخله فیزیوتراپی باشد. رویکرد جامع باید انجام شود و نه تنها بر مدیریت اسکولیوز متمرکز باشد.

اهداف فیزیوتراپی

• حفظ انعطاف پذیری
• اصلاح وضعیت
• تثبیت موقعیت صحیح
• آموزش بیمار
• آموزش در فعالیت های زندگی روزانه

تمرینات ورزشی می تواند شامل موارد زیر باشد:

• کشش و انعطاف پذیری
• تقویت ماهیچه های خاص
• مدیریت استقرار و بازآموزی
• تمرینات تثبیت ستون فقرات

مداخلات منظم فیزیوتراپیست ها در تمرین و بازآموزی بدن می توانند تاثیر مثبتی روانی بر روی بیماران مبتلا به اسکولیوز داشته باشند. ثابت شده است که فیزیوتراپی منظم سبب کاهش نمره درد در مقایسه با برنامه های ورزش در منزل به تنهایی می شوند.

حرکات ورزشی و استفاده از بریس نتایج مثبتی در رابطه با عملکرد، میزان درد و کاهش میزان نرخ جراحی دارد. می توان از تمرینات خاص برای بریس میلواکی استفاده کرد، آنها از اصول مشابه با تمرینات بالا پیروی می کنند.

منبع سایت حکیم کلینیک